Rozemarijn geniet ervan om met haar man, Pieter-Paul, een hapje te gaan eten. Ze hebben een voorliefde voor gelegenheden die in de Michelin-gids worden genoemd, want dat staat meestal garant voor topkwaliteit, zegt ze. Wanneer ze uit eten gaan, passen ze hun dochters van 3 en 5 jaar thuis op met een oppas. “Op die manier kunnen wij genieten van een uitgebreid diner met zeven gangen en bijbehorende wijnen, terwijl de kinderen het thuis gezellig hebben met een pizza en de oppas. Iedereen blij,” lacht Rozemarijn.
De kinderen zijn meestal blij met een avondje zonder ouders, maar de laatste tijd vragen ze steeds vaker of ze mee naar het restaurant mogen. “Kinderen van die leeftijd in een sterrenrestaurant is voor ons nog iets te veel van het goede,” vervolgt Rozemarijn. “We nemen ze echter regelmatig mee voor een lunch.” Dan kiezen ze samen voor een maaltijd met twee gangen, en de kinderen genieten gezellig mee. Vaak gedragen ze zich voorbeeldig, en soms krijgen ze zelfs complimentjes van andere gasten voor hun nette gedrag aan tafel.
Niet iedere ervaring gaat echter van een leien dakje. Een keer had hun oudste dochter een slechte bui toen ze een eetcafé binnenstapten. “Ze vond niets goed genoeg, en zelfs het restaurant noemde ze ‘stom’,” herinnert Rozemarijn zich. Gelukkig hielp het personeel hen uit de brand met een flesje Fristi en een kleurplaat, waardoor de situatie werd gered zonder dat andere gasten er veel last van hadden.
Een Lastige Situatie
Tijdens een recent bezoek aan een kleine bistro ging het echter anders. “Met een tas vol speelgoed en iPads liepen we naar binnen,” vertelt Rozemarijn. Al gauw merkte ze dat andere gasten hen met afkeer aankeken, vooral een oudere dame die begon te fluisteren met haar gezelschap. “Mijn oudste dochter vroeg te hardop waarom de dame zo boos keek,” lacht Rozemarijn, terwijl ze dacht: wat een humeur.
Ook het personeel leek niet heel blij met hun aanwezigheid. Ondanks het bestellen van een kostbare fles wijn, wilde de keuken geen kindvriendelijke gerechten maken. “Ze stelden voor iets van de kaart voor de kinderen te kiezen,” vertelt Rozemarijn teleurgesteld. Helaas waren de gerechten niet naar de smaak van de kinderen, en ze begonnen luid te huilen.
Alles werd geprobeerd om de kinderen te kalmeren, maar niets hielp. Het gehuil veranderde in geschreeuw en uiteindelijk in op de grond rollen. Pieter-Paul nam de kinderen mee naar de gang in een poging om de rust terug te brengen. “Ik vroeg nog een keer of er misschien een portie friet kon worden gemaakt,” zegt Rozemarijn fijnbesnaard. Toen gebeurde het onverwachte. Een jongeman van de bediening kwam naar hen toe om te zeggen dat andere gasten zich stoorden aan hun kinderen.
Met verbijstering hoorde Rozemarijn hoe ze hun rekening overhandigd kreeg en beleefd doch dringend werd verzocht te vertrekken. “Verbijsterd en boos, stond ik op en verliet het restaurant met de dure fles wijn in mijn tas,” zegt ze. De volgende dag werd Rozemarijn echter gebeld door de eigenaar met zijn excuses. Hij gaf aan dat hun vertrek nooit zo had mogen verlopen, bood zijn excuses aan, en ter compensatie kregen ze een terugbetaling van het diner en de wijn, met daarbij een uitnodiging voor een diner voor twee.
