In een liefdevolle gezinsomgeving opgroeien is niet voor elk kind vanzelfsprekend. Veel kinderen verlangen naar een plek waar ze liefde en zorg ontvangen. Deze gedachte bracht Kevin en Dominique Gill ertoe om hun huis open te stellen voor pleegkinderen. Ze hadden al ervaring opgedaan met andere jongeren, maar het was hun beslissing om een 10-jarige jongen in huis te nemen, die niemand wilde, die hun leven voor altijd veranderde.
In 2018 besloten Kevin en Dominique Gill om pleegouders te worden voor Andrew, een 10-jarige jongen zonder ouders. Andrew had al heel wat meegemaakt en was van de ene tijdelijke opvang naar de andere verhuisd. Door het ontbreken van een veilige thuishaven hield hij zich op afstand, bouwde muren om zich heen en vond het moeilijk om zich kwetsbaar op te stellen. Hierdoor kwam hij vaak koud en afstandelijk over op anderen.
Door de sociale diensten werd Andrew vaak als “moeilijk” bestempeld. Hij werd snel boos, wat veel potentiële adoptiegezinnen afschrok. Maar Kevin en Dominique zagen het anders; zij waren van mening dat liefde en zorg elk kind konden helpen uitgroeien tot een mooi mens. Andrew kwam bij hen wonen in hun huis in Nashville, Tennessee, met als bestemming uiteindelijk een permanent adoptiegezin te vinden. Dit pad was echter niet zonder uitdagingen.
In eerste instantie leek Andrew zich volledig af te zonderen: hij trok zich terug in zijn kamer, waar computerspelletjes zijn enige gezelschap waren. Kevin en Dominique vertelden aan WBIR Channel 10 dat hij in die tijd nauwelijks oog had voor anderen en verzonken raakte in oude foto’s. “Hij wilde niet praten,” deelden de pleegouders.
Die eerste weken waren zwaar voor de Gill-familie, vooral omdat Andrew zich zo afgezonderd hield. Toch weigerden ze de moed op te geven. Ondanks zijn uitbarstingen bleven ze hem omarmen met geduld en warmte. Gaandeweg begonnen kleine veranderingen zichtbaar te worden in Andrews gedrag.
Een Nieuw Begin voor Andrew
Naarmate de tijd verstreek, begon Andrew meer open te staan en realiseerde hij zich dat zijn nieuwe huis een bijzondere plek was. De biologische zoon van het echtpaar merkte dit ook op. In het begin hadden de jongens weinig gemeen, maar hij besefte al snel dat iedereen een eerlijke kans verdient. Hun band groeide, en Andrew voelde zich eindelijk deel van het gezin. Hij begreep dat hij geaccepteerd werd zoals hij is, wat zijn gedrag drastisch ten goede veranderde.
De jongens werden beste vrienden. De gezinsomgeving zorgde ervoor dat Andrew bloeide in de liefdevolle sfeer. De sociale diensten kwamen tot de conclusie dat de tijd rijp was voor een permanent adoptiegezin voor Andrew, maar Kevin en Dominique dachten daar inmiddels anders over.
“We wilden aanvankelijk Andrew begeleiden tot hij zijn thuis zou vinden,” vertelde Dominique. Maar na een afgeblazen adoptie beseften ze dat het misschien hun bedoeling was om altijd voor Andrew te zorgen. Ze vroegen Andrew of hij bij hen wilde blijven. Zijn antwoord was een volmondig “ja”. Dankzij deze beslissing kreeg Andrew een stabiel en liefdevol thuis, waar hij geaccepteerd werd zoals hij is.
