“Ik wil echt niet dat je blijft bellen, mam, ik ben bezig!” riep ik uit. Daarna hoorde ik niets meer van haar.
Dag in, dag uit zat ze vast in haar verplichtingen. Als 44-jarige met drie kinderen en een fulltimebaan leek ze geen moment rust te hebben. De avonden waren een aaneenschakeling van koken, schoonmaken en huiswerk begeleiden, waardoor er weinig tijd voor haarzelf overbleef. Haar geduld en energie werden constant getest.
Toen mijn kinderen jonger waren, stond mijn moeder altijd voor ons klaar. Ze vond het fantastisch om haar kleinkinderen om zich heen te hebben en nam huishoudelijke taken over, waardoor ik het iets rustiger had. Maar toen mijn jongste twaalf werd, veranderde dit. Mijn moeder kwam minder vaak helpen en belde voor praatjes die vooral haar behoefte aan gezelschap weg leken te nemen.
In het begin viel het nauwelijks op, maar langzaam begon het me te belasten. Door die telefoontjes had ik zelf steeds minder tijd. Op een dag, toen het teveel werd, verloor ik mijn geduld. Het was genoeg, dat voortdurende gebel. “Mam, bel me niet meer! Ik trek het niet, ik kan echt niet langskomen, hou alsjeblieft op!” Het was het laatste wat ik tegen haar zei, en daarna viel het stil.
Het Veranderende Perspectief
Aanvankelijk voelde het als een opluchting, maar al snel sloeg het om naar onrust. Waarom hoorde ik niets meer van haar? Was er iets ergs gebeurd? Ik besloot naar haar toe te gaan. Eenmaal daar bleek de deur op slot. Ondanks mijn kloppen kwam er geen antwoord. Onrust maakte zich van me meester. Met mijn sleutel opende ik de deur en vond haar op bed, met een vredige uitstraling.
Ik riep haar, maar kreeg geen reactie. Het begon tot me door te dringen: ze was er niet meer. De schok was enorm. De pijn en het schuldgevoel over onze laatste woorden blijven me voor altijd bij. Het was te laat om haar te laten weten hoeveel ze voor me betekende.
