De Getijden van Verandering
Vandaag de dag word je voortdurend overspoeld met meningen over wat wel of niet goed is voor het milieu. Ondanks al deze adviezen blijf ik trouw aan mijn houtkachel. Al zeggen mensen dat het slecht is voor de planeet, voor mij is die kachel veel meer dan alleen maar warmte.
In ons huis staat deze kachel al sinds mijn man en ik hier veertig jaar geleden zijn komen wonen. Hij hield van het knetterende vuur, de geur van vers gehakt hout, en de gezellige warmte op koude winteravonden. Voor ons was het geen luxe; het was een manier van leven. Nu hij er niet meer is, blijken de herinneringen sterk, elke keer als ik het vuur aanmaak.
De buurt waar ik woon, heeft door de jaren heen een grote verandering doorgemaakt. Jonge gezinnen zijn hier komen wonen, en de wijk heeft een moderne uitstraling gekregen. Er wordt veel gepraat over duurzaamheid en de noodzaak om de aarde te behouden voor toekomstige generaties. Natuurlijk begrijp ik die zorgen. Maar voor mij is die kachel meer dan zomaar een huishoudelijk apparaat; het is het ziel van mijn thuis. Om daar afstand van te doen omdat anderen dat willen, voelt voor mij niet eerlijk.
Moderniteit en Herinneringen
“Toos, die rook is slecht voor de luchtkwaliteit, weet je wel?” en “Een elektrische verwarming zou veel beter zijn voor het milieu!” zijn opmerkingen die me vaak worden toegeroepen. De buren klagen wel eens dat ze de rook ruiken, wat ze vervelend vinden voor hen en hun kinderen. Ik weet dat de stad al genoeg luchtvervuiling heeft, maar waarom zou ik mijn keuzes moeten aanpassen?
Op mijn 75e wil ik vooral mijn eigen keuzes maken. Die kachel staat voor gezelligheid, roept herinneringen op aan mooie momenten en verwarmt mijn huis zonder afhankelijk te zijn van steeds duurder wordende elektriciteit. Soms lijkt het alsof de voorstanders van duurzaamheid vergeten dat er meer is dan alleen cijfers en uitstoot.
Hoewel ik heb geprobeerd de kachel minder te gebruiken, voelt het onmogelijk om helemaal te stoppen. Alleen op de koudste dagen of als ik echt die bijzondere warmte nodig heb, gaat hij nog aan. In mijn schuur ligt nog hout dat mijn man zelf heeft gehakt, en zolang dat er is, zal ik het stoken. Het gaat voor mij om herinneringen en dat speciale thuisgevoel.
Ik vraag me af of de jongere bewoners in de buurt dat begrijpen. Beseffen ze dat sommige dingen voor mij onvervangbaar zijn, ook al bestaan er modernere alternatieven? Misschien zien ze het als ouderwets, maar voor mij is het simpelweg een manier van leven.
Ik realiseer me dat dit niet de meest populaire mening is. Mensen verwachten dat ik verander voor het grotere geheel. Maar die kachel maakt deel uit van wie ik ben, net als de herinneringen eraan. Zolang ik er ben, zal dat vuur af en toe blijven branden in mijn woonkamer.
